Upp úr jörðinni á Reykjanesi streymir fljótandi hraun úr iðrum Jarðarinnar og hvenær það hættir vitum við fátt.

Við erum ekki haldin neinum sérstökum efa um hvað sé að gerast suður þar en vitum að af þessu stafar mengun, sem enginn getur ráðið við og við vitum lika, að þannig hefur það alla tíð verið og að við getum fátt gert, en þó stundum eitthvað, til að ráða við náttúruöflin.

Við megum efast um það sem gert er og alls ekki er víst að þau sem hæst hafa, séu dottin niður á hið eina rétta og reyndar er líklegast að svo sé ekki.

Við – allt er þegar þrennt er – og því er rétt að byrja þriðju setninguna á þessu orði sem tekur yfir okkur öll og ekki er gott að segja hvar hópurinn byrjar og hvar hann endar, en við vitum sumt af rannsóknum vísindamanna og það hefur sannarlega ýmislegt gengið á í sögu hnattarins okkar!

Við megum því efast, þegar þau sem allt vita fara mikinn, því ekki er víst að allt sé sem sýnist og það er margt sem við, eigum að láta njóta vafans.

Við sjáum að það er búið að opna sendiráð í langtíburtistan landi sem heitir Sierra Leóne og það er nú óskup gott finnst okkur, að einhver fái góða stöðu við eitthvað og ekki veitir af að auka við hallann á ríkissjóði!

Bankinn blómstrar og hvalveiðarnar leggja í púkkið!

Við lokuðum reyndar sendiráði á dögunum, í bráðræðiskasti ráðherra, sem ekki hafði stjórn á hugsun sinni; taldi sig allt vita betur en aðrir og þótti gott og rétt, að skella hurð á þjóð sem oft hafði reynst okkur vel, t.d. þegar flokksbræður hennar og systur voru í vanda og stóðu frammi fyrir þvingunum og ógn frá vinunum bestu í Natóinu.

Þá var gott að eiga góða að, sem gátu og gerðu það sem gera þurfti og við sögðum sem svo:

Við ætlum að veiða okkar fisk í okkar sjó og ef þið sættið ykkur ekki við það, þá snúum við okkur annað, veiðum fiskinn, seljum hann til Sovétsins og kaupum í staðinn nauðsynjar þaðan og það hvað sem öllum NATO- belgingi líður!

Og það var gert.

Nú eru aðrir tímar og menn sjá enga lausn á málum aðra en að stefna hægt og örugglega á gjöreyðingarstyrjöld.

Um hvað verður að henni lokinni vitum við fátt en munum þó, að til eru þeir sem beitt hafa þeim vopnabúnaði – til viðbótar við öll önnur vopn sem þeir hafa notað og eru sífellt að nota, ýmist sjálfir eða láta aðra sjá um það-, og að þar er hægt að afla sér fóðleiks um hvernig um verði að lítast á jarðarkúlunni okkar, þegar menn eru búnir að ljúka sér af með þeim hætti.

,,Sárt bítur soltin lús“ og sá sem telur sig engu hafa að tapa, gerir það sem hann telur sig þurfa að gera.

Bankar og hvalveiðar eru sem fjarlægur þytur í umræðunni, þegar við hugsum um lúsina fyrrnefndu!