Ég um mig frá mér til mín!

Þegar hamast er sem naut í flagi og ráðist er á allt og alla til þess að ná fram því sem maður vill og algjörlega án þess að tekið sé tillit til annarra, fækkar vinunum.

Og þegar það er jafnframt gefið til kynna að engin þörf sé fyrir aðra vini en þá sem eru einlæg dindilmenni, er er ekki von á að vinunum fjölgi.

Nú er svo komið að forsetinn sem rótast hefur sem naut í flagi og látið sem hann sé einn í heiminum, er farinn að finna fyrir fækkun í viðhlægjendahópi sínum.

Við gerum samt ráð fyrir að einlægir bestu vinir aðal, séu samt sem áður ,,með í liðinu“, dingli með og mæni á húsbóndann mikla.

Um stöðuna er fjallað í ýmsum miðlum og t.d. hér, þar sem því er lýst hvernig fækkað hefur í samkvæminu.

Sá sem æðir áfram án þess að taka hið minnsta tillit til þeirra sem eru í ,,vinahópnum“ uppskera sem þeir sá.

Nú er sem sé komið í ljós að vinunum hefur fækkað, menn eru varir um sig og vilja fara gætilega.

Hann ætlaði öllu að bjarga, byggja og breyta og var ekki vanþörf á eftir slímusetu forverans sem ráfað hafði um og deilt við hundinn sinn þar til honum, þ.e.a..s. hundinum, var á endanum vísað á dyr.

Er nema von á að við sem minni spámenn erum spyrjum sem svo:

Hvað er eiginlega um að vera í ,,guðs eigin landi“?

Er guð búinn að gefast upp á auðræðinu, ofríkinu og hrokanum?

Hvers vegna veljast óhæfir menn til forystu fyrir þessu mikla ríki?

Menn sem ekki hafa stjórn á sjálfum sér og hvað þá öðrum.