Tveir Framsóknarmenn með Sjálfstæðismann að við teljum, á milli sín.

Maðurinn til vinstri telur að byggja þurfi upp til að afla orku og segir það vera ,,nauðsynlegt til framtíðar“.

Sá sem við höldum vera Sjálfstæðismann skrifar um ,,aparólur á Hellisheiði“, en konan sem er til hægri á þessari mynd ritar um orku sem hún segir vera burðarás í sókn til betri lífskjara og forsendu fyrir ,,vinnu, vöxt og velferð“.

Í aparólugreininni er sagt frá því að rætt hafi verið við tvo menn í ,,Dagmálum“ – netvarpsþætt Morgunblaðsins – um orkumálin.

Hödundur greinarinnar þar sem rólan fyrrnefnda kemur við sögu, segir að viðmælendur þáttarins, þeir Stefán Páls­son og Þórður Gunn­ars­son hafi ,,báðir sér­staka inn­sýn í orku­geir­ann og eru báðir sér­stak­ir trúnaðar­menn stjórn­mála­flokka til vinstri og hægri“.

Þann fyrrnefnda teljum við vera Vinstri grænan og gerum því ráð fyrir að hin sérstaka sýn hans sé vissulega sérstök, því eins og kunnugt er þá er það stefna Vg- inga að best sé að virkja án þess að virkja og nota rafmagn án þess að nota rafmagn.

Við hin sem hugsum grunnt og vitum fátt, skiljum þessi vísindi frekar illa, en lifum í voninni um að uppljómunin komi yfir okkur, svo við getum notið og lifað í sælunni.

Höfundur greinarinnar segir síðan:

,,Báðir gagn­rýndu hið svifa­seina kerfi þar sem flókn­ar fram­kvæmd­ir fest­ust í flókn­ara reglu­verki, en úr­sk­urðar­nefnd um­hverf­is- og auðlinda­mála að auki illa af­mörkuð.

Það er vægt til orða tekið; nefnd­in var að vísa frá kæru vegna aparólu á Ísaf­irði, en fjall­ar næst um vindorku á Hell­is­heiði. Tók á sama fundi fyr­ir há­reysti frá pílukasts­búllu og skóg­rækt í Gils­firði, en öðrum Suður­nesjalínu II og skúr í Ara­túni!“

Úr­sk­urðar­nefnd um­hverf­is- og auðlinda­mála hefur sem sagt ýmislegt á sinni könnu og við gerum ráð fyrir að djúpt sé hugsað, vegið og metið og síðan vitanlega tekið við nefndarsetulaunum að lokum.

Minna má það nú ekki vera!

Í grein menningar og viskiptaráðherra er m.a. bent á að:

,,Orku­öfl­un hef­ur verið burðarás í ís­lenskri lífs­kjara­sókn en orku­fram­kvæmd­ir fortíðar hafa reynst heilla­drjúg­ar fyr­ir þjóðfé­lagið, en sam­hliða auk­inni orku- og verðmæta­sköp­un í sam­fé­lag­inu hef­ur ís­lenskt sam­fé­lag farið úr því að vera eitt fá­tæk­asta ríki Evr­ópu í eitt það rík­asta.“

Í lok greinar ráðherrans er síðan sagt að:

,,Verðmæti verða ekki til af sjálfu sér, það þarf að hafa fyr­ir því að búa þau til, í sátt við nátt­úru og menn. Á Íslandi hef­ur vinna, vöxt­ur og vel­ferð sam­fé­lags­ins hald­ist hönd í hönd við nýt­ingu orku­auðlinda lands­ins. Okk­ur hef­ur vegnað vel í þeirri sjálf­bærri nýt­ingu og á þeirri braut eig­um við að halda áfram.“

Allt er þetta skýrt og rétt hjá ráðherranum og án vatnsaflsvirkjana og virkjunar jarhitaorkunnar væri íslenskt þjóðfélag illa statt og hefði við önnur og meiri vandamál að glíma en þau sem eru í dag.

Við þurfum að leggja það niður fyrir okkur hvert við viljum halda sem þjóðfélag; viljum við stöðva vöxtinn núna með vinstrigrænum hætti og gefa framtíðina upp á bátinn, eða viljum við halda áfam að þróa íslenskt framtíðarþjóðfélag á þann veg að þjóðin njóti gæða landsins, í aparólum, ef menn kjósa svo, eða á ýmsan annan hátt?

Okkar er valið og kostirnir eru tveir: Framfarir, stöðnum eða afturför.